ایرانیان از دوران باستانی و اسطوره‌ای با آفریقا ارتباط داشته‌اند. قدیمی‌ترین منابع ارتباط با آفریقا قبل از مطالب تاریخی درج شده در کتب مختلف به ارتباط با آفریقا در داستان‌های اسطوره‌ای برمی‌گردد.
روابط تجاری در حقیقت موتور محرکه جابه‌جایی ایرانیان به آفریقا و گسترش فرهنگ اسلامی سواحیلی در شرق آفریقا بود. در دوران پیش از اسلام بیشتر جنبه‌های نظامی و اکتشافی باعث ارتباط ایرانیان با مصر و حبشه شده بود و در صدر اسلام اعتقادات دینی در ارتباطات با آفریقا نقش اساسی داشت که نخستین نمونه آن مهاجرت اصحاب پیامبر اکرم (ص) به حبشه و سپس آزادسازی مناطق شمال آفریقا از یوغ امپراتوری بیزانس یا روم شرقی و گسترش اسلام در این مناطق در آفریقا بود.
پس از این دوران روابط تجاری در گسترش فرهنگ اسلامی در مناطق دیگر آفریقا، از جمله در مناطق جنوبی صحرای بزرگ آفریقا، مانند مالی و همان گونه که بیان شد ایجاد و گسترش تمدن سواحیلی اسلامی در مناطق شرقی آفریقا نقش اساسی داشته است.
این ترددهای دریایی و ارتباطات به صورت سنتی بین بنادر خلیج فارس مانند کنگ، النگه، بندرعباس و بوشهر با سواحل شرقی آفریقا، مانند مومباسا، زنگبار، دارالسلام و موگادیشو حتی تا جنگ دوم جهانی و پس از آن با شناورهای بادبانی بزرگ از نوع بوم و بقله و غیره ادامه داشته و داستان بوم مسی بندر کنگ که ماکت آن در اندازه طبیعی در کنگ کار گذاشته شده و به همراه دو بوم دیگر زمانی که در یک سفر «گپ» سفر بزرگ از بنادر هند عازم سواحل شرقی آفریقا بودند توسط هواپیماها و زیردریایی‌های ژاپنی و یا آلمانی شناسایی و غرق شدند و تعدادی از پرسنل توانستند پس از روزها خود را به سواحل سومالی برسانند نمونه‌ای از این روابط است.
هدف اصلی نگارش این کتاب، آشنا ساختن نسل‌های جوان کشور با تاریخ و سوابق روابط تجاری، فرهنگی و دریایی ایران با آفریقا است تا تحت تأثیر گفته‌های بیگانگانی مانند لرد کرزون که زمانی گفته بود «اگر در کف دست خود مویی می‌بینید در میان ایرانیان دریانورد خواهید دید» قرار نگرفته باشند؛ زیرا ارتباط با آفریقا فقط از طریق دریا انجام‌پذیر است و در طول تاریخ روابط با آفریقا، به خصوص از قرن دهم میلادی در صورت عدم وجود دریانوردان خبره و آگاهی از صنایع دریایی و ناوبری نجومی و همچنین تجار بزرگی که اندیشه‌ها و اهداف بزرگ تجاری را تعقیب می‌کردند این ارتباطات غیر ممکن بود.